ଚିତ୍ର ବିଚିତ୍ର

କେତେ ଶୂନ୍ଯ ଆଉ ବର୍ଣ୍ଣିବି ଆହେ ଶୂନ୍ଯ ପୁରୁଷ, ଶୂନ୍ଯ ଶୂନ୍ଯ ମହାଶୂନ୍ଯରେ ତୁମ ଶୂନ୍ଯ ନିବାସ । ନାହିଁ ଇନ୍ଦ୍ରି ଯୋନି ଜନମ ଶୂନ୍ଯ ଶୂନ୍ଯରେ

ଶରଣ ଦିଅ ହେ ତୁମ ଚରଣ ତଳେ କର ଯୋଡି ଭିକ୍ଷାକରେ ପଦ୍ମ ପୟରେ । ପ୍ରଭୁ ଶୂନ୍ଯ ମନ୍ଦିରେ ।ଘୋଷା।। ଚତୁର୍ଦିଗ ଭ୍ରମି ଭ୍ରମି ଜନମ

ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ଗୁରୁ ମହିମା ଅଲେଖ, ବିଶ୍ବ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଙ୍ଗଳ ଶୂନ୍ଯବ୍ରହ୍ମ ରଖ । ଫଳ ମୂଳ ନଭୁଞ୍ଜୁଛ ଭୁଞ୍ଜାଅ ମାନବେ, ବୃକ୍ଷ ବଳ୍କଳ ପିନ୍ଧିଛ ବସ୍ତ୍ର

ଜଗତ କରତା ସର୍ବ ପିତାମାତା ଜଗତ ଜୀବନ ହରି, ଜଗତ ଯାତନା ହରି ସୁଖ ଦିଅ ଜଗତ କରେ ଗୁହାରୀ । ଜନମ ଦିନରୁ ଯେତେ କର୍ମ

ଜଗତ କରତା ସର୍ବ ପିତାମାତା ଜଗତ ଜୀବନ ହରି, ଜଗତ ଯାତନା ହରି ସୁଖ ଦିଅ ଜଗତ କରେ ଗୁହାରୀ । ଜନମ ଦିନରୁ ଯେତେ କର୍ମ

ସକାଳୁ ଲାଗିଲା ସକଳଙ୍କ ଚିନ୍ତା ଚିନ୍ତାମଣି ଚେଉଁ ଚେଉଁ, ଯେ ଯାହା ମାଗିଲା ତଥାସ୍ତୁ କହିଲେ ଭାବିବାକୁ ବେଳ କାହୁଁ । ଅବସର ପାଇ ମଧ୍ୟାହ୍ନ ସମୟେ

କର ଆରେ ମନ ଶ୍ରବଣ କୀର୍ତ୍ତନ ମହିମା ଭଜନ ଗାନ, ବ୍ରହ୍ମନିରଞ୍ଜନ ସତ୍ଯ ସନାତନ ପାଇବ ତୁ ଦରଶନ । ଶୂନ୍ଯରେ ବିହାର ଶୂନ୍ଯରେ ଆହାର ଶୂନ୍ଯରେ

ବନ୍ଦେ ପଦ୍ମପାଦ ଅଲେଖ ଆନନ୍ଦ ଶୂନ୍ଯ ମନ୍ଦିରେ ବିହାର, ନିରାକାର ଜ୍ୟୋତି ଅଖଣ୍ଡ ବିଭୂତି ଅନୁଭବେ ପାଦ ଧର । ନାହିଁ ଥଳ କୂଳ ନାହିଁ ବୃକ୍ଷ

ଆମ ଗାଁରେ ମିଠା ପାଣି ପାଇଁ ନଳକୂପ ଖୋଳାଚାଲିଛି । କେତେ ସରକାର ବଦଳିଲାଣି କେତେ ପିଢି ସ୍ବର୍ଗବାସୀ ଭିଟାମାଟି ମିଠା ପାଣି ମୁହଁରେ ନଦେଇ କିଏ

ଆସ ଆସ ଆସ ଆସ ଆହେ ହୃଷୀକେଶ ବିଳମ୍ବ ନ’କରି ଆସି ହୃଦ ପଦ୍ମେ ବସ । ତୁମେ ମୋର ମୁଁ ତୁମର କିଏ ନ’ ଜାଣିଛି,