ଚିତ୍ର ବିଚିତ୍ର

ଗୁଣ୍ଡିଚାରାଣୀଙ୍କ ବଦନ ବିରସ ଶୁଖି ଯାଇଅଛି ହସ, ମନର ବେଦନା ମନେ ଚାପିଧରି ଜଗାକୁ କରନ୍ତି ବେଶ । ଆଜି ବାହୁଡାରେ ଜଗା ବାହୁଡିବ ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କୁ

ତୁମେ ହିଁ ସଙ୍କଳ୍ପ ତୁମେ ହିଁ ବିକଳ୍ପ କଳ୍ପନା ରାଇଜେ ମୋର ଲୁହରେ ଭାସୁଛ କଳ୍ପ କଳ୍ପାନ୍ତର ଅନୁଭବର ଠାକୁର । ଶୟନେ ସପନେ ଅବା ଜାଗରଣେ

ଆଷାଢ ମାସର ଟୋପି ବରଷାରେ କାଳିଆର ସୁନା ବେଶ ଖିଲି ପାନ ଖାଇ ନାଲିଆ ଅଧରେ ହସୁଅଛି ରଜା ହସ —–(0) ସୁନାବେଶ ତୁମ କେମିତି ଦିଶୁଚି

ସୁନାବେଶ କାହିଁ ହେବୁରେ କାଳିଆ ତୋ ବେଶ କି ଅସୁନ୍ଦର, ସୁନାବେଶ ହୋଇ ମୁହଁ ନ ଦିଶିଲେ ଲୁହ ଝରେ ଝର ଝର । ତୋ କଳା

ଗୁଣ୍ଡିଚା ମନ୍ଦିରେ ମନ ତୃପ୍ତିହେଲା ମାଆ ହାତ ରନ୍ଧା ଖାଇ, ଯେତେ ସୁଖ ଦୁଃଖ ସବୁ ସରିଗଲା ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ଯିବା ଭାଇ । ରଥ ହୋଇଅଛି ଉତ୍ତରକୁ

ଶରଧାବାଲିରେ କେଡେ ଶରଧାରେ ଚାହିଁ ରହିଥିଲି ତୋତେ ରଥରୁ ଓହ୍ଲେଇ ମୋତେ ତୁ ନ ଚାହିଁ ଚାଲିଗଲୁ ତୋର ପଥେ । ମନ ଦୁଃଖ ମୋର ମନରେ

ଆଡପ ମଣ୍ଡପେ ଆଡପ ଅବଢା ବାସୁଅଛି ମହ ମହ, ମାଆ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଯହିଁ ଭରିଥାଏ କିଏ ତାର ସମ କୁହ । ଅମୁହାଁ କୂଅର ଜଳେ

ରଥ ପଥ ଖାଲି ବାଇସି ପାହାଚ ରତ୍ନସିଂହାସନ ଖାଲି, ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରେ ନାହିଁ କାଳିଆ ସାଆନ୍ତ ଆଡପ ମଣ୍ଡପ ଗଲି । ଆଡପ ମଣ୍ଡପେ ଆଳାପ ଚାଲିଛି ଭାଇ

ସବୁ ତୁମ ଇଛା କହି ହେ ମଣିମା ଦୋଷ ନ ମୁଣ୍ଡାଏ ଯିଏ, କେଉଁ ଦଣ୍ଡେ ତାକୁ ଦଣ୍ଡିତ କରିବ ଦୋଷ ମୁଣ୍ଡେଇବ ସିଏ । ତୁମ

ହେରା ପଞ୍ଚମୀରେ ହେରା ଗୋହିରିରେ ହେଳା ନ କରି ଫେରିଲେ, ନାଟଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ଚକ ଅର ଭାଙ୍ଗିଦେଲେ । ଅନାଇଁ ଅନାଇଁ ଚାରି ଦିନ ହେଲା