ହେ ସାଧକ
ହେ ସାଧକ
ତବ ଲେଖନୀର ନିସୃତ କବିତା,
ସତେକି ଆଲୋକର ଧାରା।
ବିପଦ ଘନ ଅନ୍ଧକାର ଭିତରେ,
ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଧ୍ରୁବତାରା।
ହେ ସାଧକ
ତବ ଲେଖନୀର ନିସୃତ କବିତା,
ସତେକି ଶିଶୁର ନିର୍ମଳ ହସ।
ଯାହା ପଢ଼ି ପାଠକ ହୃଦୟ,
ଭୁଲିଯାଏ ଦୁଃଖ ଅବଶୋଷ।
ହେ ସାଧକ
ତବ ଲେଖନୀର ନିସୃତ କବିତା,
ସତେକି ନଦୀର ଶାନ୍ତ ଝଙ୍କାର।
ପାଠକ ହୃଦୟର ଅନ୍ତଃସ୍ଥଳକୁ,
ନେଉଛି ଶାନ୍ତିର ସ୍ନିଗ୍ଧ ପ୍ରବାହ ଧାର।
ହେ ସାଧକ
ତବ ଲେଖନୀର ନିସୃତ କବିତା,
ସତେକି ଧନୁର ତୀବ୍ର ତୀର।
ଯାହା ବୁଝାଏ ଜୀବନ ସଂଗ୍ରାମେ,
ହାରିନାହିଁ ପାଠକ ବୀର।
ହେ ସାଧକ
ତୁମ ଲେଖନୀ ଯେମିତି ତାନ୍ତ୍ରିକ ମନ୍ତ୍ର,
ଯାହା ଲାଗିଲେ ହୃଦୟ ହୁଏ ସାନ୍ତ୍ୱନାମୟ।
ନିର୍ଜନ ପଥରେ ଯେତେବେଳେ ଚାଲ,
ତୁମ ଶବ୍ଦ ଦେଉଛି ଆଶାର ଆଲୋକ ଶ୍ରୀମୟ।
ହେ ସାଧକ
ତୁମ ଅକ୍ଷର ହେଉଛି ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ଶକ୍ତି,
କେବେ କାନ୍ଦେ, କେବେ ହସେ ମୃଦୁ ବାଣୀ।
ମୌନ ଧ୍ୱନି ମାନେ ଜଗତ ରହସ୍ୟ,
ଏକ ଅନୁଭୂତି ରୂପ ଚିତ୍ର ଜ୍ୱଳାନୀ।
ହେ ସାଧକ
ତବ ଲେଖନୀର ନିସୃତ କବିତା,
ସତେକି ଚେତନା ଜଗାଏ ଗଭୀର।
ଯାହା ପଢ଼ି ପାଠକ ଅନ୍ତରେ,
ଜଳିଉଠେ ଆଶା ଓ ଅଗ୍ନିଶୀର।
ହେ ସାଧକ
ତୁମ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ଅସ୍ତ୍ର ଓ ପ୍ରଭା,
ଅନ୍ୟାୟ ଅନ୍ଧାରେ ଆଣେ ନୂଆ ଉର୍ଜା
ହଜାର ପ୍ରଶ୍ନ ମଧ୍ୟରେ ନିଃଶବ୍ଦ ଉତ୍ତର,
ତୁମ କବିତା ହୁଏ ଜ୍ଞାନର ପୂର୍ଜା।
ପାଠକ ତୁମ ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟରେ ଖୋଜେ,
ନିଜର ଅବ୍ୟକ୍ତ ଦୁଃଖ ଓ ଗାଥା।
ଏଠି ମିଳେ ସମ୍ବେଦନା ଭିତରେ ଆଶ୍ରୟ,
ଏଠି ମିଳେ ଜୀବନର ନୂଆ ପଥା।
ହେ ସାଧକ
ତବ ଲେଖନୀର ନିସୃତ କବିତା,
ସତେକି ସ୍ମୃତିର ମୃଦୁ ଅନୁସ୍ପନ୍ଦନ।
ପୁରୁଣା ଦିନ ଓ ମନ ପରିବେଶକୁ,
ନେଇଯାଏ ନବ ଅନୁଭୂତିର ଅନୁଭବନ।
ତୁମ କବିତା ଅନୁଭୂତିର ଦର୍ପଣ,
ଯେଉଁଥିରେ ଆମେ ଦେଖୁ ନିଜ ପରିଚୟ।
ଏକ ଶିଶୁ ହସ ଭଳି ମୃଦୁ ମନ,
ତୁମ କବିତା ଶାନ୍ତି ଓ ଶକ୍ତିର ଉପଚୟ।
ହେ ସାଧକ
ଚାଲ, ଲେଖିବା ଚାଲି ରଖ ଅବିରତ,
ନ ହେଉ ବନ୍ଧ କଦାପି ଶବ୍ଦ ଧାରା।
ଯେଉଁ ଦିନ ସଂସାର ହେବ ନିର୍ବାକ,
ତୁମ କବିତା ହେବ ମନର ଶେଷ ଆଶ୍ରା।
ଅଭିଷେକ ବେହେରା
