ଚିତ୍ର ବିଚିତ୍ର

ସରି ସରି ଆସେ ଆୟୁଷ ତଇଳ ଜୀବନ ଦୀପରୁ ମୋର, କେତେ ବା ଜଳିବ କିଏ ସେ କଳିବ ଦୀପ ଲିଭିବା ଖବର । ଯିଏ ଗଢିଥିଲେ

ହେ ଚକାନୟନ ଗୋପୀପ୍ରାଣ ଧନ ବଂଶୀ ସ୍ବନେ ଚିତ୍ତ ଚୋରି, ବସନ ଭୂଷଣ ଶ୍ରୀ ଗୀତଗୋବିନ୍ଦ ଖଣ୍ଡୁଆପାଟ ତୁମରି । ଜୟଦେବ କୃତ ଶ୍ରୀଗୀତଗୋବିନ୍ଦ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ରାସଲୀଳା,

ଆଖିର ଭାଷାକୁ ବୁଝି ପାରୁ ନାହିଁ ପାଟିଖୋଲି ପ୍ରଭୁ କୁହ, ତଥାପି ସେ ଭାଷା ଅବୁଝା ହୋଇଲେ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗରେ ଲେଖିଦିଅ । ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗେ ସୁନ୍ଦର ତୁଳସୀର ମାଳ

ହୁଣ୍ଡିରେ ଯିଏ ଯାହା ଦିଏ ସେ ଧନ ହୁଣ୍ଡି ନ ଫେରାଏ । ଧନୀ ଦିଅଇ ବହୁ ଧନ ଆକାରେ ପର୍ବତ ସମାନ । ମନେ ଭାବଇ

କିଛି ଭଲ କଥା କହିବାକୁ ଅଛି ଶୁଣିବା ଲୋକକୁ ପାଉନି, କାହିଁ ଦୋଷ ଦେବି କାହାକୁ କହିବି ସମୟ ମୋତେ ତ ମିଳୁନି । ସମୟ ଅଭାବ

କେତେ ଶୂନ୍ଯ ଆଉ ବର୍ଣ୍ଣିବି ଆହେ ଶୂନ୍ଯ ପୁରୁଷ, ଶୂନ୍ଯ ଶୂନ୍ଯ ମହାଶୂନ୍ଯରେ ତୁମ ଶୂନ୍ଯ ନିବାସ । ନାହିଁ ଇନ୍ଦ୍ରି ଯୋନି ଜନମ ଶୂନ୍ଯ ଶୂନ୍ଯରେ

ଶରଣ ଦିଅ ହେ ତୁମ ଚରଣ ତଳେ କର ଯୋଡି ଭିକ୍ଷାକରେ ପଦ୍ମ ପୟରେ । ପ୍ରଭୁ ଶୂନ୍ଯ ମନ୍ଦିରେ ।ଘୋଷା।। ଚତୁର୍ଦିଗ ଭ୍ରମି ଭ୍ରମି ଜନମ

ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ଗୁରୁ ମହିମା ଅଲେଖ, ବିଶ୍ବ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଙ୍ଗଳ ଶୂନ୍ଯବ୍ରହ୍ମ ରଖ । ଫଳ ମୂଳ ନଭୁଞ୍ଜୁଛ ଭୁଞ୍ଜାଅ ମାନବେ, ବୃକ୍ଷ ବଳ୍କଳ ପିନ୍ଧିଛ ବସ୍ତ୍ର

ଜଗତ କରତା ସର୍ବ ପିତାମାତା ଜଗତ ଜୀବନ ହରି, ଜଗତ ଯାତନା ହରି ସୁଖ ଦିଅ ଜଗତ କରେ ଗୁହାରୀ । ଜନମ ଦିନରୁ ଯେତେ କର୍ମ