ଚିତ୍ର ବିଚିତ୍ର

ଜଗତ ଜାକର ଯେତେକ କଳା ହେଲା ନିଅଣ୍ଟ, କଳାଶ୍ରୀମୁଖକୁ ନଆଙ୍କି ତାଙ୍କ ପୂରିଲା କଣ୍ଟ । ଶେଷେ ତାଙ୍କ ମନେ ପଡିଲା ତୁମ କଳାଶ୍ରୀମୁଖ, ଏତିକିରେ ଅଧା

କାଳିଆ ବଇଦ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରେ ବସିଛି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ, ନ”ଲୁଚେଇ ତାକୁ ସବୁ କହିଦେବ ଓଷଦ ଦେବ ତୁମକୁ । ସର୍ବବ୍ୟାଧି ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଓଷଦ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସିଏ

ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରର ରାଜା ତୁମେ ଜଗନ୍ନାଥ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ମଉଡମଣି, ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ଖବର ତୁମକୁ ଅଜଣା ବିଶ୍ବାସ ହେଉନି ଶୁଣି । ତୋ ଦର୍ଶନ ପାଇଁ କେତେ କେ ଆସନ୍ତି

ନୀଳାଚଳେ ଲୀଳା କରୁ ଚକାଡୋଳା କେତେ କେତେ ନାମ ବହି, ଯେତେ ଯେତେ ନାମ ସେତେ ସେତେ କର୍ମ ନାମ କର୍ମ ଫଳ ପାଇଁ । ଦୀନବନ୍ଧୁ

ଷାଠିଏ ପଉଟି ଭୋଗ ବାଢିଥିଲି କିଛି ତ ଛୁଇଁନ ହରି, କୁହ ତେବେ କେଉଁ ଅପରାଧେ ମୋର ଭୋଗ ଅଛି ସେହିପରି । ମନେ ଭାବିଲ କି

ଜୀବନକୁ କରି ଲୁହାର କଡେଇ କ୍ଷୁଧାର ଅନଳ ଜାଳି, ଆୟୁଷ ବାଲିରେ ବାଦାମ ଭାଜୁଛି ସମୟ ଯାଉଛି ଚାଲି । ବାଲି ତାତୁ ତାତୁ ବାଦାମ ପଡୁଛି

ମୋ ଟିପ ଚିହ୍ନ ନେଇଗଲେ ତୁମର ଖୁସି କହିଲେ ନସରେ । ଥରେ ସାଧା କାଗଜ ଉପରେ ମୋ ଟିପଚିହ୍ନ ମାଡିଦେଲେ ତୁମକୁ ମିଳିଯାଏ କୋଟିନିଧି, ଏଣେ

କେତେ ନାମ ତୁମ ପ୍ରଭୁ ମନେ ମୋ ରହୁନି, ଯେଉଁ ନାମ ଭଲ ଲାଗେ ଡାକି ମୁଁ ପାରୁନି । ଯାର ମୁଖ ପଦ୍ମମୁଖ କଳା କି

ଚକା ଚକା ଆଖି ତୋର ଭ୍ରୁଲତା ନଥାଇ, ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ସମ ଜ୍ୟୋତି ନିତି ପ୍ରକାଶଇ । ବେନି ଆଖି ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ତତ୍ତ୍ବଦର୍ଶୀ କହେ, ଦିନ